วิถีแห่งต้นไม้

ยิ่งชูก้านกิ่งใบไปสู่ฟ้า
ราวจักคว้าดวงตะวันอันสุกใส
ลงจากฟ้ามาเล่นเป็นโคมไฟ
ส่องดวงใจตกอับคนคับแค้น

และยิ่งสูงขึ้นไปจนไกลลิบ
ราวจักหยิบดวงดาวพร่างพราวแสน
มาเรียงร้อยสร้อยดาววับวาวแทน
สร้อยใส่แขนเจ้าสาวผู้หนาวรัก

ยิ่งต้องหยั่งรากลึกลงสู่ดิน
ดูดดื่มกินโลกธาตุอย่างหน่วงหนัก
ทุกเส้นสายชอนไชลงไกลนัก
เพื่อที่จักเติบใหญ่ให้ร่มเงา

เพื่อผลิดอกออกผลจนสุกงอม
เพื่อโน้มน้อมกิ่งลงดำรงเผ่า
เพื่อสืบเนื่องชีวิตนี้แนบเนา
เพื่อกล่อมเกลาโลกขมขื่นให้ชื่นบาน

เพื่อที่จักตายไปในวันหนึ่ง
เมื่อยามถึงกาลเวลามาเรียกขาน
ทอดกายลงพักผ่อนนอนนิ่งนาน
อยู่ในกาลนิรันดร์สงบเงียบ.

27 มีนาคม 2551
กระท่อมทุ่งเสี้ยว เชียงใหม่