วันที่ 1 สิงหาคม 2551 เวลาประมาณ 18 .30 น. ลูกของแม่ได้กลายเป็นลูกขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในนามนักบวชหญิง ผู้ถือศีล 8
\\/--break--\>
ตอนทำพิธี หลวงพ่อถามว่าจะรับศีลข้อที่ไม่ถือเงินด้วยหรือเปล่า ลูกบอกว่า ไม่สามารถถือปฏิบัติในข้อนี้ได้เพราะลูกตั้งใจว่า ถ้าหายจากอาการป่วย ลูกจะเดินทางไปเรียนต่อที่ธิเบต การเดินทางและเล่าเรียนจำเป็นที่จะต้องใช้จ่ายเงิน การมีเงินไว้ใช้สอยและจัดการด้วยตนเองได้ จึงยังต้องทำ
คืนนั้น ในท่ามกลางความสงัดเงียบของวัด แสงไฟสลัวรางจากเปลวเทียนแท่งใหญ่ สาดจับผนังถ้ำเป็นเงาวิบวับ ทุกคนที่นั่งอยู่ในถ้ำ ต่างใจจดจ่อกับภาพตรงหน้า นั่นคือ พ่อ แม่ และญาติมิตรที่เป็นสักขีพยานเพียงไม่กี่คน หนังอยู่แถวด้านหลังลูก ซึ่งนั่งสงบนิ่งในชุดขาว ตรงหน้าของหลวงพ่อ
แม่หวั่นใจว่า ลูกจะประคองตัวนั่งตรงๆได้นานสักแค่ไหน เพราะปกติต้องนั่งพิงหมอนนุ่มๆ แต่คืนสำคัญเช่นนี้ แม้แม่จะเป็นห่วงกลัวลูกจะประคองตัวนั่งได้ไม่นาน แต่แม่ก็ภาวนาขอให้ลูกสามารถผ่านพิธีกรรมนี้ให้ได้ด้วยดี จนถึงที่สุด
ลูกแม่ ตอนที่ลูกท่องคำขอบวช ทุกคนในที่นั้นยิ่งนิ่งอึ้ง จากภาวะที่นิ่งเงียบอยู่แล้ว ยิ่งทำให้ความสงบสงัดแผ่ซ่านไปทั่ว เสียงของลูกที่กังวานออกมาจากจิตอันแน่วแน่ มีพลังเต็มเปี่ยม เรียกว่าได้ว่า เป็นน้ำเสียงที่ออกมาจากดวงจิตที่ห้าวหาญ จึงดังกังวานสดใส คล้ายระฆังแก้ว แม้น้ำเสียงจะขาดห้วงกระท่อนกระแท่นไปบ้าง เพราะความเหนื่อย แต่พลังเสียงไม่ได้ลดน้อยลง
ลูกแม่..แม่ไม่ได้พูดเกินความจริง ทุกคนต่างยืนยันและบอกว่า เหลือเชื่อ...เหลือเชื่อเพราะว่า ไม่มีใครคิดว่าลูกจะนั่งได้ตัวตรงๆพนมมือได้นานขนาดนั้น และที่เหลือเชื่อที่สองคือ หลังจากผ่านพิธีบวชไปแล้ว ทุกคนนั่งสมาธินิ่งเงียบรวมทั้งลูก สิ่งที่แม่กังวลตลอดเวลาคือ กลัวว่าลูกจะทรุดลงเพราะไม่สามารถทรงตัวได้ ทั้งจากความอ่อนเพลีย และความผอมบางของร่างกาย ที่ไม่มีกล้ามเนื้อสะโพกมารองรับการนั่งได้อีกแล้ว แต่ลูกกลับทำในสิ่งที่เกินคาดหมาย ลูกนั่งหลับตานิ่งอยู่ในท่าสมาธิได้นานถึง 45 นาที
นั่นคือครั้งแรกและครั้งเดียว ที่ลูกนั่งสมาธิได้นานขนาดนั้น แม้ว่าวันพระต่อมา ที่ลูกจดจ่อเฝ้ารอการมาฟังคำเทศน์และทำสมาธิที่ถ้ำ นับจากวันนั้นแล้ว ลูกได้ใช้เวลานั่งน้อยลง และเพียงสามครั้งเท่านั้น สำหรับวันพระที่ในถ้ำ แล้วลูกก็จากเราไป
น่าแปลก ที่ลูกไม่ได้เขียนเรื่องการบวชไว้เลยในบันทึก
บันทึกในวันที่ 1 สิงหาคม ลูกเขียนเรื่องราวทั่วๆไป ในเรื่องอาหารการกิน และญาติมิตรที่มาเยี่ยม วันนั้นเป็นคณะลุงยงค์ ป้าจ๋า ลุงขุน ป้าตุ๋ย จากขอนแก่นมาเยี่ยม และแม่สังเกตเห็นช่วงเวลาที่หายไป คือช่วงที่ทำพิธีกรรมอยู่ที่ถ้ำ
16.34 น. อาบน้ำต้มสมุนไพร สระผม เปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำแล้วรู้สึกสดชื่นชึ้น หอมกลิ่นสมุนไพรตามตัว
.........(ช่วงเวลาที่ขาดหายไปนี้ คือช่วงที่ทำพิธีบวช)...
20.42 น. กินยาธิเบต กินน้ำอุ่น
วันต่อมาก็เป็นป้าเฒ่า ลุงเปี๊ยก อาปลา ลุงชัย ป้านกยูง ฝากสมุดวาดรูปที่ทำเองมาให้ด้วย สมุดนั้นช่วยกันทำหลายคน มีเพื่อนลุงชัย ที่ชื่อ เมธี เมธา ด้วย
ตอนบ่ายๆของทุกวัน หลวงพ่อยังคงมาสอนธรรมะให้ลูกที่กุฎิสม่ำเสมอ และตอนเย็นลูกจะทำวัตรเย็น เจริญเมตตาพรหมวิหาร
แม่เริ่มพบว่ามีบางอย่างที่แปลกออกไปจากวันก่อนๆ
เริ่มจาก วันที่ 4 สิงหาคม ในบันทึกนั้นมีเรื่องราวบางอย่างที่น่าสนใจเกิดขึ้น