ไตรรงค์โบกพลิ้วปลิวไสว
ประชาธิปไตยสง่าสงบ
ยี่สิบสี่มิถุนาประชารบ
หลายศพเซ่นสู่สมบูรณา ฯ
เปลี่ยนผ่านการปกครองของประเทศ
รัชกาลที่เจ็ดทรงมอบระบอบว่า
ประชาธิปไตยอันลือชา
ทัดเทียมนานาอารยชน ฯ
วันนี้-เจ็ดสิบเจ็ดปีผ่านไป
สมบูรณาญาธิปไตย-ช่างฉงน
ประชาชียังเข่นฆ่าประชาชน
รัฐมนตรีมากล้นนั่งฟังเสียงปืน ฯ
สิทธิราช-สิทธิรัฐ
คือกำจัดศัตรูผู้ขัดขืน
สมบูรณา-คือจุดยืน
ที่หยิบยื่นอำนาจเด็ดขาดควร ฯ
เถลิงบัลลังก์บนหลังชาติ
ประมาทหลงตัวไปทั่วถ้วน
ตะปูตรึงตอกขาผู้ท้าทวน
ตะปูตรวนตัวไว้ไม่รู้ทัน ฯ
หนทางทอดไกลไปข้างหน้า
แต่กลับพาขบวนทัพกลับหลังหัน
ตะวันตกวกกลับเกินนับวัน
ประเทศไทยอยู่ไหนกันบนทางเทียว ฯ
ประชาธิปไตยในหนังสือ
แท้จริงคือตรงไหนแน่แค่เศษเสี้ยว
เนื้อแท้อันบริสุทธิ์ผุดผ่องเพียว
ช่วยกันเหลียวหาดูอยู่ไหนกัน ฯ
เราได้ผ่านยุคสมบูรณามาจริงหรือ
ความจริงคือผ่านมาหรือว่าฝัน
หรือเปลี่ยนอำนาจจากสถาบัน-
กษัตริย์นั้นสู่รัฐบาลไทย ฯ
แค่นี้หรือ? ประชาธิปไตยวานใครตอบ
ชายขอบกว่าเขตประเทศไหน
เจ็ดสิบเจ็ดปีที่ผ่านไป
คือสมบูรณาญาธิปไตย-ใช่กระมัง ฯ
ไตรรงค์โบกพลิ้วปลิวไสว
ปักดินแดนประชาธิปไตยอยู่ฟากฝั่ง
อีกฟาก-สมบูรณาไม่ราพลัง
ขณะไทยลอยถอยหลังอยู่กลางน้ำ!วลัญชัย ทูนเปลว
อ่านบทกวีชิ้นนี้ทำให้มองเห็นภาพสังคมการเมือง ที่แปรผันอยู่เบื้องหน้าอยู่ลิบๆ หรือว่าสังคมคือความสับสน หรือว่าการเมืองคือความเลวร้าย โดยมีประชาชนเป็นเดิมพัน และทำให้นึกถึงถ้อยคำของเมล็ดพันธุ์เถื่อนนาม ‘ไวล์ดซี๊ด’ ที่บอกเล่าว่า...ทุกวันนี้ เรากำลังล้างไฟด้วยไฟ ไม่ได้ยอมรับความคิดต่าง มองฝ่ายตรงข้ามคือศัตรู