ลมหวนมาอีกแล้ว …
“ลมหวน ชวนให้คิดถึงความหลัง พะวังจิตคิดขื่นขมระทมใจ ตัวใครเป็นคนผิด อยากถามนัก รักไย ไยจึงกลับดังลมหวน ใกล้เรา กล่าวถ้อยในที่รัก เจ็บนัก พอถึงอื่นกลับคืนคำ มาทำชิด สนิทใหม่ ใครจะเชื่อ เบื่อแล้วไยจะมารักกลับคืน” (เพลง “ลมหวน”)
\\/--break--\>
… ๓ ก.ย. ๒๕๕๒ ครบรอบ ๘ ปี วันคืนสู่ดินของอ้ายจรัล มโนเพ็ชร
ศิลปิน Ballad แห่งล้านนา ผ่านมา ๘ ปีแล้ว แต่ผู้คนยังรำลึกถึงอ้ายฯอยู่ คงมิใช่เกินเลยที่จะพูดว่า “จรัล มโนเพ็ชร คือศิลปินล้านนายิ่งใหญ่ที่หมู่เฮาภาคภูมิใจ อ้ายนำเอาบทเพลงแห่งประเทศล้านนาออกสู่สาธารณะ-สู่สากล กลิ่นอายแห่งล้านนายังติดตราตรึงใจแด่ผู้ฟังนิรันด์มา
“อุ๊ยคำ, ของกิ๋นบ้านเฮา, คนสึ่งตึง, รางวัลแด่คนช่างฝัน, สาวมอเตอร์ไซค์ ฯลฯ” เราเสพสมแล้วปีติใจนัก
เฮามาร้องเพลงอ้ายจรัล มโนเพ็ชรกันเถิด
“อุ๊ยคำคนแก่ ท่าทางใจดี ลูกผัวบ่มีเป๋นดีเอ็นดูล้ำ ฯลฯ”
“ของกิ๋นบ้านเฮา เลือกเอาเต๊อะนาย ฯลฯ”
“ตั๋วอ้ายเป็นคนสึ่งตึง มีสองสลึงปายแหมซาวห้า ฯลฯ”
“อย่ากลับคืนคำเมื่อเธอย้ำสัญญา อย่าเปลี่ยนวาจาเมื่อเวลาแปรเปลี่ยนไป ให้เธอหมายมั่นคงแล้วอย่าหลงไปเชื่อใคร เดินทางไกลอย่าหวั่นไหวใครขวางกั้น มีดวงตะวันส่องเป็นแสงสีทอง กระจ่างครรลองให้ใฝ่ปองและสร้างสรรค์ เมื่อดอกไม้แย้มบานให้คนหาญสู้ไม่หวั่นคือรางวัลแด่ความฝันอันยิ่งใหญ่ให้เธอ...บนทางเดินที่มีขวากหนาม ถ้าเธอคล้ามถอยไปฉันคงเก้อ ฉันยังพร้อมช่วยเธอเสมอ เพียงตัวเธอไม่หนีไปเสียก่อน จะปลอบดวงใจให้เธอหายร้าวราน จะเป็นสะพานให้เธอเดินไปแน่นอน จะเป็นสายน้ำเย็นดับกระหายยามโหยอ่อน คอยอวยพรให้เธอสมดังหวังได้นิรันดร์”
(เพลงอมตะนิรันดร์ “รางวัลแด่คนช่างฝัน” ว่ากันว่าอ้ายจรัลฯ แต่งให้นักสู้อุดมการณ์หลังการลุกขึ้นสู้ของประชาชนคราเหตุการณ์ ๔ตุลาฯ ๑๖ อ้ายจรัลฯแต่งเพลงโดยไม่ใช้สูตรสำเร็จรูปประเภทลุกขึ้นสู้, เลือดต้องล้างด้วยเลือดอะไรทำนองนี้ แต่ทว่าความหมายล้ำลึก งดงามและทรงพลังยิ่งนัก)
เพลงนี้ไม่รู้นะฉันคิดว่า อ้ายจรัลฯ เอาหางปลาไม (หางปลากระเบน) เคาะเฆี่ยนตีประดาพวกที่เคยมีอุดมการณ์เพื่อประชาชนมาก่อน แลมาบัดนี้พวกนั้น...พวกเขาเป๋นจาใด๋พ่องเจ๊า ???
การ ตาย ก็คือ การ ตาย คือ ก า ร ห ม ด ทุ ก ข์
เคยมีคนสัมภาษณ์อาจารย์ธีรยุทธ บุญมี นานมาแล้วว่า…
“อาจารย์คิดว่า… คำจำกัดความของ ธีรยุทธ บุญมี คืออะไร ?”
อ้าย ธีรยุทธฯ ตอบว่า…“ธีรยุทธ บุญมี คือ ความทุกข์”
ฉันรู้สึกอินในคำตอบนี้มาก ใช่แล้ว คนเรานั้นหากกำเนิดมาแล้วไร้ซึ่งพลังชีวิต จิตวิญญาณอิสระแล้วก็สักแต่ว่าอยู่ไปวันๆ (stay go day day) สักแต่ว่าอยู่เป็นคนเท่านั้นเองไปจนตาย บ่ได้เรียกร้องใครๆ เน้อ ปี้น้อง นายเหย …
การ ตาย คือ การ ห ม ด ทุ ก ข์
อ้าย “จรัล มโนเพ็ชร” ห ม ด ทุ ก ข์ แล้ว !
เอ๊า…หมู่เฮามาฮ่วมฮ้องเพลงกับอ้ายจรัลฯ กั๋นเต๊อะ ๑
รำลึก ๘ ปีแห่งการคืนสู่อ้อมอกอันอบอุ่นแห่งแม่พระธรรมชาติของอ้าย “จรัล มโนเพ็ชร” ศิลปินพื้นบ้านผู้ยิ่งใหญ่แห่งล้านนาประเทศอิสระ
ปลายฤดูฝน, ล้านนาอิสระ, เจียงใหม่,
๒๕ สิงหาคม ๒๕๕๒.
**ภาพประกอบจาก http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=chettapat&date=16-09-2008&group=1&gblog=30