บ้านที่มีเนื้อที่เกือบไร่ในชุมชนชนบท กว้างและเหงาเกินไปที่จะอยู่กันเพียงแค่สองคน สี่ขาซักตัวอาจจะช่วยลดความเหงาลงได้ บ้านเราคุยกันแล้วมีข้อสรุปว่า เราจะหาสมาชิกเข้าบ้าน พี่สาวของผู้เขียนจึงเริ่มปฎิบัติการหาสมาชิกใหม่มาเป็นเพื่อนพ่อกับแม่ ด้วยวิถีชาวไร่ที่ไม่มีห้องแอร์ มีแต่เพียงป่าอ้อยป่ามันล้อมรอบเท่านั้น “พิทบูล” จึงเป็นที่น่าสนใจสำหรับบ้านเราตอนที่พี่สาวไปรับจอห์นมาอยู่ด้วยเป็นช่วงฤดูหนาว นิสัยขี้อ้อนของจอห์นได้ปรากฎตั้งแต่แรกเจอ มีที่ไหนเจอหน้ากันปุ๊บ เดินเข้าตักปั๊บ แล้วก็หลับเลย แม้ว่าขนที่สั้นอาจจะทำให้มันหนาว จนอยากหาที่นอนอุ่นๆก็เถอะ แต่พิทบูลไม่ควรจะเชื่องขนาดนี้
จอห์นถือว่าเป็นหมาที่หน้าตาดีสำหรับพ่อแม่ ขนที่เป็นสีน้ำตาลทำให้แยกไม่ออกว่าเป็นสีดินที่ไปคลุกมาหรือเป็นสีขนของมัน ขนสั้นๆบนตัวของมันทำให้ประหยัดน้ำและแชมพูในการดูแล ถ้าเปรียบเทียบร่างกายจอห์นกับคนก็คงเป็นเหมือนนักกีฬายกน้ำหนัก แน่นๆ ล่ำๆ จนบางครั้งคนที่เห็นจอห์นครั้งแรกก็แอบกลัว แต่ความจริงแล้วภาพลักษณ์ขาโหดที่จอห์นมีนั้นขัดแย้งกับนิสัยจอห์นมาก ที่มาของชื่อจอห์นคือ“จรจัด” พี่สาวเล่าให้ฟังว่าตอนที่ไปรับจอห์น มันเป็นตัวที่อ่อนแอสุดในคอก ภาพที่เห็นคือตัวจิ๋วที่สุด กินข้าวไม่ทันตัวอื่น โดนเขาข่มเหง ถ้าไม่รับมาอยู่ด้วยเกรงว่ามันจะได้ย้ายสังกัดไปเป็นหมาจรจัดจริงๆ พี่เลยตั้งชื่อว่า จอห์น(เกือบจัด) แต่ความมุ้งมิ้งของแม่ ถ้าจอห์นเฉยๆมันไม่ชิค เขาก็จะเรียกว่า“จอห์นนี่”
เวลาส่วนใหญ่ในแต่ละวันจอห์นก็เอาแต่นอน แล้วก็ออเซาะแม่ของผู้เขียน เลือกคนอ้อนประหนึ่งหยั่งรู้ได้ว่าใครใหญ่ในบ้าน เดี๋ยวนอนตักบ้าง หนุนเท้าบ้าง พอเย็นจอห์นก็เปลี่ยนเป้าหมายไปออเซาะพ่อต่อ โดยการเดินตามพ่อรดน้ำต้นไม้ในสวนทุกต้น บางทีก็กระโดดเล่นน้ำที่ออกจากสายยาง พอตกค่ำพ่อแม่ดูละคร จอห์นก็ขอแจมด้วยด้วยทักษะการอ้อนชั้นเยี่ยมจอห์นได้เล่ือนขั้นเป็นหมากิตติมศักดิ์โดยใช้เวลาไม่กี่เดือนสิทธิพิเศษมากมายในบ้านตกเป็นของจอห์น อย่างเช่น ที่นั่งวีไอพีหน้าพัดลมตอนดูทีวีพร้อมรับการปกป้องยุงที่บริการโดยแม่ ไม้ช็อตยุงไฟฟ้าเอย ก.ย.15 เอย แม่บอกว่าเราเป็นคน เรามีมือตบยุงแต่หมาไม่มีเพราะฉะนั้นแม่ต้องห่วงหมามากกว่าลูกอยู่แล้ว “ปลากระป๋องต้องมี ข้าวสวยต้องมา” คือคติประจำใจของแม่ที่ใช้ในการเลี้ยงจอห์น เพราะจอห์นชอบกินข้าวขยำปลากระป๋องมาก กินเกลี้ยงจนรางข้าวสะอาดเหมือนล้าง เวลาที่ผู้เขียนคลุกข้าวให้มัน เคยชิมไปครั้งนึง แต่ชิมได้แค่คำเดียวเท่านั้น เพราะแม่กลัวว่าจอห์นจะไม่อิ่ม
บางทีผู้เขียนก็คิดนะ ว่าตอนนี้จอห์นได้แย่งความรักจากแม่ผู้เขียนไปเรียบร้อยแล้ว ทุกครั้งที่กลับบ้านไปผู้เขียนสามารถสัมผัสความรักระหว่างแม่กับจอห์นได้เป็นอย่างดี ยอมรับเลยว่ายากที่จะข่มใจไม่ให้หมั่นไส้เจ้าสี่ขาตัวนี้ แต่ลึกๆแล้วผู้เขียนและพี่สาวก็นึกขอบคุณจอห์นที่มาทำหน้าที่เติมเต็มความเหงาของแม่ซึ่งเป็นหน้าที่ที่ผู้เขียนและพี่สาวไม่สามารถทำได้เต็มที่ในเวลานี้