บทเพลงต้องห้าม(10)

มีผู้อาวุโสปกาเกอะญอ                  แห่งหมู่บ้านโขล่ เหม่ ถ่า

ผู้ซึ่งไม่มีชื่อเสียงเรืองนาม              เขาคือ พาตี่ ปูนุ ดอกจีมู

อยู่กับลูก อยู่กับเมีย                     ตามป่าเขาลำเนาไพร

ท่ามกลางพืชพันธุ์แมกไม้              ทั้งคน ทั้งป่าและสัตว์ป่า

ทำไร่หมุนเวียน ทำนา                   มีกระท่อม มีบ้านและมีชุมชน

 

มีพื้นที่ทำกินเลี้ยงชีพ                   ที่มั่นคงชัดเจนชัดเจนในวิถี

เลี้ยงลูก เลี้ยงเมีย เลี้ยวตัว            อยู่กินมาหลายชั่วอายุคน

มีภูมิปัญญาในการใช้และรักษาป่า   รู้จักใช้ ยาสมุนไพรในยามเจ็บป่วย

เขาเป็นผู้มีน้ำใจดี                        เป็นผู้ที่มีพรสวรรค์หลายอย่าง

จักสาน ทั้งกระบุงและก๋วย             ทำกับดัก ได้กินหนูแล้วแบ่งปัน

 

แต่อยู่มาวันหนึ่ง ฝันร้ายได้มาเยือน  คำสั่งจากทางการมาสู่ยอดดอย

ให้คนย้ายออกจากถิ่นป่า               ไปอยู่ที่ใหม่ ที่ถูกเตรียมไว้รอ

นั่น พาตี่ปูนุก็ต้องออกไป               จากถิ่นเกิด บ้านเดิม กลางไพร

ชุมชนเดิมจะกลายเป็นเพียงอดีต      วิถีเดิมจะกลายเป็นเพียงตำนาน

(พูด) (เป็นคำพูดเดิมของพาตี่ปูนุก่อนฆ่าตัวตาย)

... บ้านของเรา ป่าของเรา เราอยู่เราเฝ้ามาตั้งแต่พ่อแม่ปู่ย่า ทำไมต้องมารังแกพวกเราถึงขนาดนี้ จะอยู่ไปทำไมรัฐบาลก็ไม่สนใจ กลับบ้านไปก็ตายเหมือนกัน เพราะเหมือนกับตายทางอ้อม สู้ตายตอนนี้เสียดีกว่า…

ณ ที่แห่งใหม่ตรงนั้น                     ลูกหลานฉันอยู่ไม่ได้

ทำไร่ ทำนาไม่ได้                        ทุกอย่างจะต้องแลกด้วยเงิน

เราไม่มีรู้เรื่องเกี่ยวกับเมือง             เล่ห์ เหลี่ยมเราตามไม่ทัน

ลูกหลาน เหลน โหนของฉัน            เป็นได้ก็เพียงทาสรับใช้เขา..

ยิ่งคิด ยิ่งกลุ้ม ยิ่งเป็นห่วง               ต่อไป เราจะมีชีวิตอยู่กันอย่างไร

 

เดือนทีแพะ มาเยือนอีกครา            ยังไม่มีเวลาหาที่ฟันไร่

ต้องไปยังเมืองบางกอก                 ไปทวงสิทธิ์กลับคืนป่า

เมื่อครั้น รับรู้มติทางการ(ครม.)        ปุนุ หัวใจแทบสลาย

5 มีนาฯคือเดือน ทีแพะ                  ถูกส่งกลับเมืองกิแม (เชียงใหม่)

สูญเสียแล้วขวัญและวิญญาณ          เขาจึงต้อนรับความตายนอกหน้าต่างขบวนรถไฟ

 

ปูนุ ปูนุ ดอกจีมู                             ปูนุ ปูนุ ดอกจีมู

โย เอ โย ออ โย เอ โย ออ              โย เอ โย ออ โย เอ โย ออ

 

นกน้อยแม่เจ้าคอยอยู่ที่รัง               หากเจ้าบินกลับคืนสู่รัง

อย่าไปทาง ดูลอหร่า(นรก)              จงกลับไปทาง ดูเตอวอ(สวรรค์)

มีทั้งหมกเขียด ลาปปลา                  มีทั้งส้มโอ มีทั้งเขียวหวานไว้รอรับเจ้า

โย เอ โย ออ โย เอ โย ออ             โย เอ โย ออ โย เอ โย ออ

(เพลงปูนุ ดอกจีมู อัลบั้ม เกอะญอเก่อเรอ ของ อ็อดวิฑูรย์ แจ่มรัฒนสุวรรณ, เนื้อร้อง/ทำนอง/ขับร้อง: ชิ สุวิชาน)

ตอนแรกตั้งใจจะให้พาตี่อ็อดเป็นคนร้องเอง เนื่องจากเป็นอัลบั้มเพลงของเขา แต่พาตี่อ็อดบอกผมว่า เขาไม่มีเวลาฝึกร้องก็เลยให้ผมร้องเอง ซึ่งทำให้ผมคิดมากว่า อาจเป็นเพราะว่าผมเขียนเพลงไม่ดีทำให้เขาไม่อยากร้องเพลงที่ผมเขียนก็เป็นได้ ผมจึงตกลงใจร้องเพลงนี้ด้วยตนเองแม้จะอยู่ในอัลบั้มของพาตี่อ็อด

หลังจากทำอัลบั้มเพลงของพาตี่อ็อดชุดนั้นเสร็จ เพลงจึงถูกส่งไปยังสถานีวิทยุที่มีภาคภาษาปกาเกอะญอเพื่อเปิดและประชาสัมพันธ์